Zgodnie z obietnicą przedstawiamy ostatnią grupę patronów. Nazwiska te zostały zaproponowane przez respondentów podczas poprzedniej edycji głosowania. Zapraszamy do zapoznania się z życiorysami prezentowanych postaci i oddania swoich głosów. W tej edycji również istnieje możliwość wpisania własnej propozycji i patron ten zamknie grupę 35 „opiekunów tramwajów”. Jego imieniem i nazwiskiem opatrzony zostanie ostatni tramwaj typu PESA SWING. Głosowanie potrwa do 31.03.2011r
W tej edycji można wybrać jedno nazwisko z listy i wpisać jedną propozycję własną.
Marian Seredyński – (1.08.1890r. – 25.08.1959r.) – pedagog, dyrektor polskich szkół handlowych .W latach 1913-18 nauczyciel w Krajowej Szkole Kupieckiej w Tarnowie. Po zakończeniu I wojny światowej (1918) uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków na ter. Galicji. Od 1919 przez kilka lat nauczyciel w Akademii Handlowej w Krakowie, w roku akademickim 1925/26 wykładowca w Akademii Górniczo-Hutniczej. Od 1926 dyrektor nowo otwartej Polskiej Szkoły Handlowej Macierzy Szkolnej w Gdańsku, w 1929 r. zorganizował ponadto dwuletnią Wyższą Szkołę Handlową. W Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku stał na czele Głównej Rady Wychowania Obywatelskiego. Działał także w ZHP, w 1935 został jednym z dwóch zastępców przewodniczącego Zarządu Oddziału. W czasie II wojny światowej mieszkał w Warszawie, 1944 aresztowany i więziony na Pawiaku. Po wojnie wrócił do Gdańska, pełnił m. in. funkcję dyrektora Państwowego Liceum Spółdzielczego we Wrzeszczu.
Grób Seredyńskiego znajduje się w Alei Zasłużonych na Srebrzysku w Gdańsku.
Krzysztof Klenczon – (14.01.1949 r. – 07.04.1981 r.) – kompozytor, wokalista, gitarzysta, okrzyknięty „polski John Lennon”. W 1962 r. w duecie z Karolem Warginem został laureatem I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie (Mały miś). W latach 1962-1964 był gitarzystą Niebiesko-Czarnych, z którymi wystąpił w paryskiej Olimpii w 1963 roku. Lider zespołów muzycznych: Pięciolinie (1964), przekształconego później w Czerwone Gitary (1965-1970) i Trzy Korony (1970-1972). Kompozytor największych przebojów Czerwonych Gitar: Taka jak ty, Historia jednej znajomości, Nikt na świecie nie wie, Biały krzyż, Wróćmy na jeziora, Gdy kiedyś znów zawołam cię, Kwiaty we włosach, Powiedz stary gdzieś ty był, Jesień idzie przez park i Trzech Koron: 10 w skali Beauforta, Port, Czyjaś dziewczyna, Natalie-piękniejszy świat. W roku 1973 na stałe wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie komponował, nagrywał i występował. W latach 1978-1979 koncertował w wielu miastach Polski. Został ranny w wypadku samochodowym 27 lutego 1981. Zmarł 7 kwietnia 1981 w szpitalu św. Józefa w Chicago. Pochowany 25 lipca 1981 w grobie rodzinnym w Szczytnie
Alf Liczmański – (10.10.1904r. – 20.03.1940r.) gdański działacz polonijny, harcmistrz. Ukończył w 1924 Gimnazjum Piotra i Pawła (w budynku obecnego I LO w Gdańsku). Następnie rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Gdańskiej Politechniki (wówczas Technische Hochschule), które był zmuszony przerwać z przyczyn materialnych, nie uzyskując dyplomu. Już jako uczeń brał udział w tajnych zbiórkach działającego od 1917 Towarzystwa Filaretów. W latach 1927-1936 był nauczycielem w Polskiej Szkole Handlowej w Gdańsku, uczył stenografii i kaligrafii. Był aktywnym działaczem polskim, organizatorem wielu patriotycznych imprez polonijnych. Współtworzył 8 sierpnia 1920 roku pierwszą męską drużynę harcerską im. Zygmunta Augusta. Współorganizator polskiego harcerstwa w Wolnym Mieście Gdańsku. Twórca drużyny harcerskiej im. Zawiszy Czarnego (1930), komendant hufca gdańskiego. Od 1935 komendant Gdańskiej Chorągwi ZHP. Redaktor naczelny harcerskiego pisma „Zewie” (1935-1938). Działalność harcerska i patriotyczna była skrupulatnie śledzona przez gdańską policję, zwłaszcza po dojściu do władzy Adolfa Hitlera w Niemczech. Komendant gdańskich harcerzy był na czołowym miejscu na liście Polaków przeznaczonych – z chwilą wybuchu wojny – do aresztowania i likwidacji. Został aresztowany w 1939 i osadzony w więzieniu w Gdańsku. Z więzienia został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Stutthofie. Został jako „wielki i fanatyczny Polak” (to określenie w obozowej kartotece przy jego nazwisku podpatrzyli współwięźniowie), potraktowany w sposób specjalny – wywieziono go do filii obozu w Grenzdorfie (obecnie Graniczna Wieś) i rozstrzelano wczesnym rankiem 20 marca 1940. Jego zwłoki po wojnie zostały ekshumowane, a następnie uroczyście pochowane 14 listopada 1948 na cmentarzu w Gdańsku-Zaspie w Alei Zasłużonych
Szczepan Pilecki – (26.12.1892r. – 23.10.1939/ 22.03.1940r.) nauczyciel w Polskiej Szkole Handlowej i Polskiej Wyższej Szkole Handlowej, działacz narodowościowy i społeczny Wolnego Miasta Gdańska. W latach 1913-18 studiował prawo na UJ. Podczas I wojny światowej został powołany do armii austriackiej i brał udział w walkach na froncie włoskim. Od listopada 1918 służył w WP jako oficer artylerii., w 1921 przeniesiony do rezerwy w stopniu majora. Posiadane wykształcenie uzupełnił o specjalizację handlową. Rozpoczął karierę nauczycielską, ostatecznie trafił do Szkoły Handlowej i Polskiej Wyższej Szkoły Handlowej Macierzy Szkolnej w Gdańsku. W placówkach tych wykładał do 1939 towaroznawstwo, historię handlu, ekonomię społeczną, dokumentację handlową i prawo. Należał do Polskiego Klubu Wioślarskiego, w 1937 wszedł do Zarządu Głównego Związku Polaków, aktywnie działał też w gdańskim oddziale Związku Strzeleckiego (org. tajna). Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany. Zginął razem z innymi polskimi działaczami 23.10.1939r. w rozstrzelany w Piaśnicy (wg niektórych źródeł 22.03.1940r. w Stutthofie). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Virtuti Militari
Andrzej Sulewski (Gdański Pirat) – (23.05.1945r. – 13.08.2010r.) – przez ponad 20 lat przechadzał się po centrum Gdańska w wykonanym własnoręcznie stroju pirata, wzorowanym na wyglądzie XV-wiecznych gdańskich kaprów. Czerwone spodnie, chusta, pasiasta koszula i skórzana kamizelka, do tego siwa broda, wąsy i czarna przepaska z trupią czaszką na oku, a w kieszeniach pirackie talizmany, to wygląd prawdziwego wilka morskiego. Hipnotyzował historiami, opowiadanymi z pasją i ciętym dowcipem. Był żywą legendą i nieszablonową postacią, dlatego miasto Gdańsk zaprosiło Andrzeja Sulewskiego do współpracy na rzecz promocji grodu Neptuna. I tak Gdański Pirat przez wiele lat, z powodzeniem, rozsławiał Gdańsk zarówno w kraju, jak i poza jego granicami. Został uwieczniony na tysiącach zdjęć turystów i gdańszczan
Maciej Płażyński – (10.02.1958 – 10.04.2010r.) – polski prawnik, polityk, wojewoda gdański w latach 1990–1996, marszałek Sejmu w latach 1997–2001, jeden z założycieli i były przewodniczący Platformy Obywatelskiej oraz jej klubu parlamentarnego, poseł na Sejm III, IV i VI kadencji, senator i wicemarszałek Senatu VI kadencji.
W latach 80. należał do Ruchu Młodej Polski. W 1980 był współzałożycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W sierpniu 1990 został powołany przez pierwszego powojennego niekomunistycznego premiera Tadeusza Mazowieckiego na urząd wojewody gdańskiego. W 1997 uzyskał mandat posła na Sejm III kadencji z listy AWS, następnie wybrano go na urząd Marszałka Sejmu. 19 stycznia 2001 wraz z Andrzejem Olechowskim i Donaldem Tuskiem współtworzył Platformę Obywatelską. W wyborach zdobył 66 290 głosów, co stanowiło najlepszy indywidualny wynik wyborczy w tym okręgu (wyprzedził o ponad 13 tysięcy głosów drugiego w kolejności Lecha Kaczyńskiego z PIS). W wyborach parlamentarnych w 2005 startował jako niezależny kandydat do Senatu, zdobywając w okręgu gdańskim największą liczbę głosów (około 151 tysięcy).
Maciej Płażyński był również członkiem Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego i prezesem „Wspólnoty Polskiej”- opiekującej się Polonią, szczególnie tą zza wschodniej granicy
Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku. Został pochowany 21 kwietnia tego samego roku w kaplicy Matki Boskiej Ostrobramskiej, w bazylice mariackiej w Gdańsku
Anna Walentynowicz – (15.08.1929r. – 10.04.2010r.) – działaczka Wolnych Związków Zawodowych, współzałożycielka NSZZ „Solidarność”, Dama Orderu Orła Białego. W listopadzie 1950 Anna Walentynowicz zapisała się na kurs spawacza i trafiła do Stoczni Gdańskiej. Szybko stała się przodowniczką pracy. Wyrabiała 270% normy. Jej zdjęcia trafiały do gazet. W nagrodę, jako członkini komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, wysłana została w sierpniu 1951 na zjazd młodzieży do Berlina. Jednakże wkrótce potem oddała legitymację ZMP i wstąpiła do Ligi Kobiet. Jako działaczka tej organizacji zaczęła zabiegać o prawa pracowników. Wtedy zaczęły się jej kłopoty z Urzędem Bezpieczeństwa. W styczniu 1971 wybrano ją na delegatkę na spotkanie z Edwardem Gierkiem. W 1978 została jedną ze współzałożycielek Wolnych Związków Zawodowych. Działała jawnie. Jej mieszkanie było punktem kontaktowym WZZ. To sprowadziło na nią dotkliwsze szykany ze strony Służby Bezpieczeństwa: zatrzymania na 48 godzin, rewizje, groźby zwolnienia z pracy. 8 sierpnia 1980, pięć miesięcy przed osiągnięciem wieku emerytalnego, Annę Walentynowicz dyscyplinarnie zwolniono z pracy. Decyzja dyrekcji wywołała 14 sierpnia strajk, w czasie którego powstał NSZZ Solidarność. Pierwszym postulatem protestujących robotników było przywrócenie Walentynowicz do pracy. Władza uległa ich żądaniom i wkrótce przywróciła ją do pracy.
13 grudnia 2005 w Waszyngtonie odebrała na rzecz Solidarności od Amerykańskiej Fundacji Ofiar Komunizmu Medal Wolności. Honorowym przewodniczącym Fundacji jest były prezydent Stanów Zjednoczonych George W. Bush.
W lipcu 2006 gdański Instytut Pamięci Narodowej ujawnił, że Annę Walentynowicz inwigilowało ponad 100 funkcjonariuszy i tajnych współpracowników Służby Bezpieczeństwa, w 1981 planując jej otrucie.
Zginęła w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku 10 kwietnia 2010. 21 kwietnia pochowano ją na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu.
Zapraszamy do zabawy !